Het schutterswezen is in de Middeleeuwen ontstaan met als belangrijkste taak het beschutten (beschermen) van familie en eigendommen. Bewoners van een buurtschap of streek verenigden zich om zo van de nodige bescherming verzekerd te zijn. Daarnaast regelde men ook onderlinge bijstand in alle levensomstandigheden in de dorpsgemeenschap met als organisatievorm het schuttersgilde of de schutterij. Ook voor het organiseren van feestelijkheden heeft het schuttersgilde of de schutterij steeds een belangrijke plaats ingenomen.
Gelderland kent in meer dan 65 plaatsen en dorpen deze eeuwenoude, nog steeds levendige traditie van schutterijen en gilden, met nog altijd hetzelfde doel: het medewerken aan het behoud van de gemeenschapsbinding ter plaatse. Zij vertegenwoordigen met ongeveer 15.000 leden een stuk levendige folklore. Een folklore en traditie, die door de eeuwen heen zijn meegegroeid met de tijd en de maatschappelijke veranderingen. Zo zijn zij gevormd tot een bundeling van tradities waaruit het heden leeft en de toekomst ontstaat.
Het ontstaan van Schutterij Eendracht
In 1911 heeft een aantal inwoners van de Ooijse polder een schutterij opgericht die de toepasselijke naam "Eendracht" kreeg. De nieuwe vereniging stelde zich ten doel, het handhaven van de folklore en tradities, het beoefenen van het vaandelzwaaien, het opluisteren van festiviteiten, het organiseren van de jaarlijkse kermis en het gelegenheid geven tot dansen. Om aan die doelstelling te voldoen werd er geld ingezameld. Er werden vaandels, sabels, voorladers en kleding aangeschaft om luister bij te zetten bij festiviteiten door de hele gemeente Ubbergen. Rond 1920 was de Eendracht al uitgegroeid tot zo'n
60 leden, ongeveer alle inwoners die de Ooijpolder herbergden. Het ging goed met de vereniging, de koninklijke goedkeuring werd aangevraagd en verkregen.
